ECOPOEMAS
O 5 de xuño, Día Mundial do Medio Ambiente, o Departamento de Lingua Galega e Lingua Castelá, traballaron na clase distintos poemas relacionados coa ecoloxía e medio ambiente.
LINGUA GALEGA
TRABALLAMOS O ECOLOXISMO A TRAVÉS DA POESÍA GALEGA
TEXTO 1
Mais de socate
Mais de socate,
nun erro de construcción,
nesa masa inxente de cerebros
algúns decatáronse
dun novo poder.
O poder da consumidora.
Non queremos alfombras feitas
por nenas en Nepal.
Non queremos cosméticos
feitos con experimentos animais.
Non queremos máis abrigos
de peles de caimán.
Non queremos seguir sendo
as grandes depredadoras.
E o día en que todas non queiramos,
¡tremade multinacionais!
Se cadra entón o reino
comezará
con algún viso verdadeiro.
Moda galega. María Reimóndez
TEXTO 2
Centro comercial Camelias:Zara
E por último aquí está.
O modelo da industria
de mulleres
en cadea.
Un modelo de producción
sumamente rendible
para a economía do páis.
Mágoa que se axuste tan pouco
ó producto autóctono
de carnes tradicionalmente alimentadas
con botelos, touciños e lacón.
A revolución industrial.
As mulleres de talle 36
embutidas no que antes
utilizariamos
para facer uns bos chourizos.
Todas iguais.
Unha por unha.
Unha producción ilimitada
nun mercado mutilador.
Se cadra agora haberá que xustificar
que se segue sendo humana
mesmo se non se cabe
na roupa de Zara.
Moda galega. María Reimóndez
TEXTO 3
Os peixes da cidade morren
nas augas violetas do peirao.
Afogan entre os fumes dos barcos,
e o sabor agre do mar.
Todo o mar azul está contaminado.
Os peixes da cidade morren
flotando nas augas sucias do peirao”
Es feliz
ata que os ollos se che anubran
brutalmente,
e toses, contraído,
pola contaminación
Cidades. Fran Alonso
TEXTO 4
Esta miña urbe ten moitos defectos.
Entre os seus mil ruídos,
soa unha sirena.
E sei que faltan árbores.
E non hai parques longos, coma o tren.
E as xentes son estrañas entre si.
Os paxaros marchan
Porque non hai silencios apagados
e os edificios derrétenlles o voo.
Pero eu quéroa porque
é a cidade onde nacín
Cidades. Fran Alonso
TEXTO 5
Ás veces poalla sobre o mar
como poallan os anos sobre nós.
E a vida abanéanos ó seu antollo
coma as ondas a este barco.
Hoxe a auga está gris merda,
de horizonte,
debuxando o noso caderno de bitácora.
Tortillas para obreiros. Fran Alonso
TEXTO 6
Os fillos naceron cubertos de lama.
Vai vello Fin Negan pola recta da parcelaria,
tan perfecta, tan recta
que non encontra os pasos
nin rodeiras de carro
nin sebes nin valados
nin loureiros nin cristo,
camiño falso,
chan e liso
Manuel Rivas
TEXTO 7
CÁVAME
recólleme nos sucos
trasplántame na Pedra
seis lirios, corazón e trevo, de camiño, no guéiser da
palabra
árbore
como pomba
na pa da escavadora
ascendido, nos seus fulgores
replantado
lonxe
Carne de Leviatán.Chus Pato
TEXTO 8
ECOLOXISTA
De maior quero ser ecoloxista,
e teño unha lista de cousas por facer.
Limpar as rías que están contaminadas,
limpar os ríos que están moito peor,
limpar os montes para que non haxa incendios,
o medio ambiente estará moito mellor.
De maior quero ser ecoloxista,
e teño unha lista de cousas por facer.
Reciclaremos e utilizaremos,
hai moitas cousas que podemos facer:
aforrar auga, electricidade,
pois non queremos máis contaminación.
De maior quero ser ecoloxista,
e teño unha lista de cousas para facer.
Toc,toc. Pablo Díaz
LINGUA CASTELÁ
El tema de la naturaleza ha estado presente en muchos poetas a lo largo de la historia de la literatura,como por ejemplo en el Renacimiento. Pero para trabajar este tema con el alumnado, he decidido centrarme en los poetas de la generación del 27, poetas que ,para ellos, resultan más conocidos.
Para empezar leeremos un poema de Pedro Salinas:
Todo es posible en el agua [...] Los troncos rectos del árbol/ entregan /su rectitud,ya cansada/
Porque en el alma del río/ no hay inviernos:/de su fondo le florecen/ cada mañana,a la orilla/
Tiernas primaveras blandas....
Continuaremos con un poema muy conocido de Rafael Alberti:
El mar.La mar/ El mar.¡Sólo la mar! / ¿Por qué me trajiste,padre/ a la ciudad?/
¡Por qué me desenterraste/ del mar?...
Y nos centraremos ahora en la poesía de García Lorca. Por un lado, elegiremos un poema donde la naturaleza es símbolo de pureza:
“Manantial”
La sombra se ha dormido en la pradera.
Los manantiales cantan...
¿Quién pudiera entender los manantiales,
el secreto del agua
recién nacida,ese cantar oculto...
¡sé árbol!
Y hubo un torrente de luceros
sobre el cielo sin mancha.
Ahora trabajaremos unos poemas dentro de su obra Poeta en Nueva York, donde la protagonista es la gran ciudad moderna, centro del desarrollo urbanístico, técnico e industrial, que se convierte en el símbolo del materialismo, la insolidaridad y la degradación. Los avances técnicos, el progreso adquieren ahora una visión negativa, a la que se unen los elementos de la naturaleza destruidos por esa realidad inhumana.
LA AURORA
La aurora de Nueva York tiene
cuatro columnas de cieno
y un huracán de negras palomas
que chapotean las aguas podridas [...]
La luz es sepultada por cadenas y ruidos
en impúdico reto de ciencia sin raíces.
Por los barrios hay gentes que vacilan insomnes
como recién salidas de un naufragio de sangre.
NEW YORK.Oficina y denuncia
[...]Yo denuncio a toda la gente
que ignora la otra mitad,
la mitad irredimible
que levanta sus montes de cemento
donde laten los corazones
de los animalitos que se olvidan
y donde caeremos todos
en la última fiesta de los taladros.[...]
Y para acabar trabajaremos un poema de Miguel Hernández titulado “El silbo de afirmación en la aldea”, donde hace una comparación del mundo rural con la ciudad:
[...]Nada serenidad,paz recogida.
Eléctrica la luz,la voz,el viento,
y eléctrica la vida.
Todo electricidad,todo presteza
eléctrica:la flor y la sonrisa,
el orden,la belleza,
la canción y la prisa.
Nada es por voluntad de ser,por gana,
por vocación de ser.¿Qué hacéis las cosas
de Dios aquí:la nube,la manzana,
el borrico,las piedras y las rosas?
[...]¡Asfalto!:¡qué impiedad para mi planta!
¡Ay,qué de menos echa
el tacto de mi pie mundos de arcilla
cuyo contacto imanta,
paisajes de cosecha,
caricias y tropiezos de semilla!